Veelerveen 2 (zon)

2 - 2

Veendam 1894 2 (zon)

Competitie

Mannen Zondag reserve (A-cat), 2, 3e klasse F

Datum

3 maart 2013 10:00

Scheidsrechter

Schlimbach, H.

Accommodatie

Onbekend

03 maart 2013 Godenzondes – Veendam 1894 2 (2-2).

Met in ons achterhoofd de wetenschap dat de uitwedstrijd tegen Veendam 1894 2 redelijk desastreus verliep voor de mannen van het succesduo Van Bree/ Van Bree, met als gevolg een duidelijke 4-0 nederlaag, begonnen we wat afwachtend aan het duel. Toch ging het aanvankelijk qua kansenverhoudingen aardig gelijk op, hoewel de mannen uit Veendam het spel dicteerden. Het oogde allemaal net even wat nauwkeuriger aan de kant van de bezoekers. Gevolg: al voor de rust een 2-0 achterstand voor de Godenzondes. Aangezien het inmiddels een slordige twintig dagen is geleden dat de wedstrijd werd gespeeld, heb ik er echter werkelijk geen flauwe notie meer van hoe de twee doelpunten tot stand kwamen. U weet hoe het zit met het gemiddeld herinneringsvermogen van een doorsnee Godenzonde. De ene hersenhelft weet al überhaupt niet meer dat de wedstrijd is gespeeld en de andere helft heeft totaal geen idee wat de einduitslag was, om nog maar even niet te beginnen over het scoreverloop. Het mag onze pret allemaal niet drukken, dat weet u ook. Die paar spaarzame flarden die zijn blijven hangen vertellen mij wel dat we nog voor de rust weer op gelijke hoogte kwamen via twee keer Martin Oprisping, naar ik meen. Eerst knikte hij vanuit de rebound zijn eigen inzet binnen en vervolgens reageerde hij alert en onberispelijk na een belabberd genomen indirecte vrije trap binnen de zestien meter. Deze indirecte vrije bal verdient nader uitleg, dat staat namelijk nog wél duidelijk op mijn netvlies. Zal het over een aantal jaren nog wel staan Dat was een overduidelijk gevalletje van totale scheidsrechterlijke absurdisme van de buitencategorie. Voornoemde Martin Oprisping werd duidelijk zicht- en hoorbaar voor alle aanwezigen binnen de bekende krijtlijntjes plat op de snoete gelegd. “Hospik, hospik!!”, bulderde Rambo Sprik meteen. Achterlijke zandhaas. Hij had het klaarblijkelijk ook gezien, net als onze leidsman. Gedecideerd blies de beste man op zijn fluitje en hij huppelde als een tochtige, iets te zwaarlijvige snipstruis in paringstijd richting plaats delict. Daar aangekomen gaf die pipo ineens EEN INDIRECTE VRIJE TRAP (!?!?) Niemand die het kon geloven, maar hij dreigde zelfs zijn spelregelboekje er bij te halen, dus we moesten wel. We hadden geen keus en moesten het gewoon accepteren. Er zal wel iets in gestaan hebben als: “Wanneer den aanvaller onreglementair ten bodem wordt geschoffeld binnen de lijnen, gelieve men als leidsman te allen tijde een strafschop te geven, maar niet op 3 maart 2013”. We maken het mee. Gelukkig hadden we Martin Oprisping. Rust 2-2.

Tijdens de rust de welbekende verrichtingen. Romano uit het Westen die na een drietal zware inhaleringen zoveel witte rook uitblaast dat de Sixtijnse Kapel er bij vergeleken een nietszeggend licht dampend saunahokje zou lijken en onze doelman Cherjan die een niets en niemand ontziende letterlijke en figuurlijke leegte achterlaat in de kleedkamer. Nooit meer diepgaande overpeinzingen over macro-economische aangelegenheden, politieke beslommeringen of de stand van zaken op het Damrak. “Als ik zo doe”, zegt Mauro Badpak ineens (en hij probeert, als was hij een volbloedverwant van de pas gepensioneerde Salinero, een onvervalste piaffe te produceren) “dan trekt het lichtjes in mijn musculus plantaris”. Dan maar even geen hengstige hupjes meer maken Mauro!

De tweede helft werd een helft van tegenhouden en overleven. We kwamen er duidelijk niet meer aan te pas en het was vooral aan onze invaller doelman Wim Reer te danken dat we het puntje over de streep wisten te trekken. Knap resultaat, hard gewerkt, goed gevoel, weer een punt, maar van nul of generlei waarde natuurlijk………………

Erik Rouppé