#ThrowbackThursday - Een oud verhaal opnieuw beleven...... Ik was 35 jaar toen ik dit schreef, alweer zes jaar geleden dus.
september 2009
Zomer van mijn leven
Afgelopen zomer vierde ik een mijlpaal. Koraal weliswaar, ver nog van robijn, maar het zette me wel aan het denken. Niet met weemoed, maar met hoogmoed. Als je kan spreken over de herfst van je leven, dan zal ik nu zo langzaamaan de zomer bereiken. En dan vier je toch hoogtij? We genieten toch het meest van een zwoele zomeravond? Met een licht getinte, brandende huid, dat een beetje kippenvel krijgt als je bij knetterend kampvuur nipt aan koude rosé? Als gezondheid je dan ook meezit en je kan het dagelijks brood kopen bij de bakker, is de wasco die je dochter op je slaapkamermuur heeft getekend, het grootste leed.
Althans?! Het zijn wel 35 hele jaren. In mijn eerste baan, 15 jaar geleden, was ik de Benjamin. Dat ben ik bij mijn huidige werkgever nog steeds, maar het eind van die titel is in zicht. Ik schrik er van dat een Mark van Bommel bijvoorbeeld jonger is dan ik! Of Pieter van den Hoogenband. Dat kan niet!
Toch is het zo. En ook mijn buurkinderen hebben een rijbewijs. Hoe kan dat nou? De trein waar we in gingen zitten, dendert door de decennia heen. En of je het nou leuk vindt of niet; je moet mee. En dat doen we dan maar. In al mijn optimisme en enthousiasme. Want van zwartgalligheid kan ik niet leven.
In de zomer van mijn leven dus. Warme avonden, gezelligheid, bloeiende natuur. Dat is de zomer. Alléén maar rozengeur en maneschijn dan? Of toch niet? Nee. Er is ook een maar.
De kwaaltjes dienen zich aan. ’t Is nog niks, maar het begin is er. De kwaliteit van mijn kraakbeen vermindert en dat voel ik af en toe. Heel veteraan Veelerveen schijnt er trouwens last van te hebben. Het is aan de orde van de dag: pijntjes. Je leest het in de verslagen, je hoort het in en om het veld. Het zijn de knieën met helse pijnen, de enkelbanden die op knappen staan en de hamstrings die zijn doorgescheurd. Nederland vergrijst en de voetbalclub Veelerveen lijkt daar wel een mooie weerspiegeling van. En bij grijs hoort pijn. Pijn in de spieren en pijn in de gewrichten. Het zal me daar toch een klaagzang zijn, zo na de training op voornamelijk de donderdagavond. ’s Nachts word ik vaak nog even wakker gemaakt om het laatste leed te horen. Of van een ander, of van mijn laatste man zelf. Ook hij heeft het niet makkelijk, net als ik.
Eerlijkheidshalve wankel ik daarom een beetje tussen weemoed en hoogmoed. Het goede gevoel overheerst nog steeds, maar er zijn af en toe haperingen. De snelste tijd op de 100 meter, laat ik achter mij. Ik zal nooit meer harder kunnen lopen dan ik ooit gedaan heb. De elektrische fiets staat weliswaar nog ver van me af, maar dichterbij dan toen ik met zijwieltjes door de Vennen scheurde. Mijn zwemdiploma kan ik nog steeds bewijzen, maar het Weddermeer overzwemmen, zal ik wel nooit meer doen. Ik wilde er eigenlijk niet over beginnen, maar maatje 38 krijg ik nooit meer aan. Nooit meer. Wat een akelige woorden.
Wat dan nog wel? In maat 40 enthousiast mee huppelen tijdens de Zumba-les lukt nog prima. Daarna samen een roseetje drinken, dat hou ik nog wel jaren vol. Op de trampoline met de kids is ook nog te doen. Met ze rennen en voetballen. Niets aan de hand.
Ik laat dan hoogtijdagen achter me. Maar er zullen nog vele volgen.
Willeke Bergman
