De Goddelijke Kanaries: René Oetdhaaijer speelt de pannen van het dak

Soms zijn bier en bitterballen om kwart voor twaalf in de morgen lekker,………..soms niet.

Na een ogenschijnlijk vrijwillige absentie van toch zeker een maandje of vier drukte hij gelukkig op zondag 24 september jongstleden plotseling zijn imposante Kanarieneus weer tegen het venster, genaamd het derde elftal van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries: René Oetdhaaijer. René had de afgelopen vier maanden blijkbaar andere prioriteiten gehad. Hij was eerst nogal druk geweest met het mede organiseren (lees: ongeremd, maar vooral ongegeneerd knuppelhard meezuipen met eenieder die hem voor de voeten kwam) van één of ander feestweekje in zijn habitat Vlagtwedde en daarna gaf hij een tijdlang de voorkeur aan het zogenaamde siepeltjes roppen. Naast voetballen rukt René in zijn vrije tijd siepels voor geld. Van trainen kwam natuurlijk weer geen kloten terecht. Hoefde ook niet. Een koe kan ook niet leren fietsen.

 

René, die in februari 2016 eeuwige furore verwierf door in Buinen in eendrachtige samenwerking met Wubbo z-side Mulder, wie kent hem niet, in een tijdsbestek van amper negentig minuten ongeveer vijfduizend vierkante meter voetbalveld, mocht het dat predicaat vooraf verdienen, om te ploegen in een desolate grasloze akker. Driehonderdenvijfentachtig bodemvlakpartijen in één wedstrijd. Een aantal dat mijns inziens nooit meer geëvenaard, laat staan verbeterd zal worden, hoewel ook tegen vv Wildervank 3 de productie van die vuile gereviseerde loofklapper substantieel te noemen was. Fijne kilverbak.

 

Mart Smeets repte in het verleden tijdens de Tour de France met regelmaat over een zogenaamde getelefoneerde demarrage. Daarmee doelend op een demarrage, niet bepaald splijtend dus, die je van verre ziet aankomen. Vaak daarom ook niet succesvol. René is letterlijk en figuurlijk grondlegger van de getelefoneerde ordinaire vliegende doodschop. Hobbeldehobbeldehobbel, Kanariereet naar achteren, klein scheetje, neus in de wind, Kim Jung Un-kapseltje in de plooi, hobbeldehobbeldehobbel, bek wagenwijd open, rug en schouderpartij in een anatomisch pathologisch onmogelijke hoek van een graadje of veertig, hobbeldehobbeldehobbel, ferme hup en KLABOEM!!!! Geul van een meter of drie, geen bal geraakt, tegenstander vast onder de reclameborden.

 

Hoewel de wedstrijd vv Wildervank 3 – Goddelijke Kanaries aanvankelijk redelijk in evenwicht leek te zijn, waren het de mannen van onze trainer/coach/leider/speler Folcao Penzinho do Nascimento die de eerste serieuze speldenprikken uitdeelden. Of anders gezegd: Een handvol levensgrote niet te missen kansen was natuurlijk weer niet aan De Kanaries besteed. Der Bomber Sauer presteerde het zelfs om geheel vrijstaand binnen de zestien een bal dermate zacht in te schieten dat de Wildervankster doelman te vroeg bukte om het ook nog recht op hem afkomend speeltuig op te kunnen rapen. Hij stond gewoon een seconde of dertig gebukt te wachten tot de bal tergend langzaam in zijn handschoentjes rolde. Toch stond het bij rust 0-2. Romano uit het Westen voltrok twee keer het vonnis, zoals alleen hij dat kan. Dribbel, kapbeweging, dribbel, kapbeweging, dribbel, dribbel, kapbeweging, kapbeweging, kapbeweging, dribbel, schijnbeweging, dribbel, kapbeweging, kapbeweging, dribbel, kapbeweging, kapbeweging, kapbeweging, kapbeweging, doelpunt. Rust zogezegd 0-2.

 

Tijdens de rust natuurlijk weer de traditionele handelingen. Romano uit het Westen die eerst een drietal Javaanse Jongetjes in de hens steekt en daarna wegzuigt, onze trainer/coach/leider/speler Folcao Penzinho do Nascimento die met zijn zoon staat te telefoneren, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is tijdens de rust van een voetbalwedstrijd. “Nee Leutje Folcao, dei roze pilletjes binn’n veur mamme en dei blauwe pilletjes binn’n veur pappe. Dei roze pill’n binn’n teeg’n een dikke lief en dei blauw’n help’n nait teeg’n kopzere, doar krigst allent een stieve nekke van vooje”. En René Oetdhaaijer die natuurlijk ook zo nodig weer wat wil zeggen. “Wait’n joe wel dat er cafés binn’n in Den Bosch dei Kutbier verkoop’n? Sinds kört hebb’n ze der ook een plakje lulkoek bie”, vertelt René. “De bedenker van dei lulkoek leek het wel een goud idee om wat lekkers te kauw’n te hebben bie Kutbier”, gaat die vent ook nog verder. Zal wel jong, René.

 

Heel even leek het in de tweede helft spannend te gaan worden toen vv Wildervank bij een 0-3 tussenstand tegenscoorde en Der Bomber Sauer ineens als Herr Flick von der Gestapo over het Wildervankster veld ging lopen. (onze enige wissel/trainer/coach/leider/speler Folcao was al voor de rust ingevallen voor Pendeltienus Cojones). "Bagatellverletzung”, riep Der Bomber een paar keer. Geen Goddelijke Kanarie die wist wat dat was natuurlijk, dus Der Bomber bleef gewoon durchhumpeln. Een heuse hattrick van Romano uit het Westen maakte aan alle onzekerheid uiteindelijk een einde. Eindstand 1-5.

 

De Goddelijke Kanaries zijn weer los. De spoeling is dun, de pokkeltjes zijn weer rond, glimmen als nooit tevoren en Romano uit het Westen is al bij de start van de competitie zo scherp al een scheermes. Vijf doelpunten in één wedstrijd had hij naar eigen zeggen nog nooit eerder gemaakt. Toch was het René Oetdhaaijer die zich na de wedstrijd digitaal en eigenhandig tot man van de wedstrijd uitriep. Volledig terecht natuurlijk. Hij speelde letterlijk de pannen van het dak in Wildervank. Vraag de bewoners aan de Woortmanslaan aldaar maar na..