Dagboek van een Goddelijke Kanarie: Vrolijk plazen!

Soms zijn kaas en leverworst om een uur of elf in de avond lekker,…………..….….soms niet.

Ik zag laatst op NPO Start een documentaire over een grote fraudezaak in Nederland, Lief Dagboek. Fraude bij onze landsadvocaat en voormalig notariskantoor Pels Rijcken. Wie kent ze niet. Voor de rest wellicht weinig interessant voor een integere Goddelijke Kanarie en Hijs van Bier, maar in die documentaire kwam een prachtig veelzeggende zin naar voren, die ik u niet wil onthouden: “Hoe je kijkt, bepaalt wat je ziet”. Geweldig toch? “Hoe je kijkt, bepaalt wat je ziet”. “Hoe je praat, bepaalt wat je zegt”, “Hoe je luistert, bepaalt wat je hoort” en “Hoe je schrijft, bepaalt wat je leest”, zou ik er dolgraag aan toe willen voegen. Speciaal voor onze rooie sidderserpent Gaybert Zeikstraal. Want wat een vervelend etterend rood pofaddertje is dat zeg! Vergeef me mijn woordkeuze in deze, Lief Dagboek, maar het komt uit de diepste geledingen van mijn systematisch door hem gekrenkte ziel. Ik kan het echt niet helpen. En zeker niet mooier maken.

 

Mij een beetje publiekelijk belachelijk proberen te maken door onophoudelijk gemanipuleerde grensoverschrijdende fotootjes de wijde wereld in te sturen. Een net even te dikke mevrouw of meneer op een racefiets? Hup, fotootje van Eriks hoofd erop, CTRL C – CTRL V, ENTER en verzenden. Omdat Erik toevallig ook wel eens op een racefiets zit. Lachen man! Ik weet heus ook wel dat mijn hangpensje langzaam maar zeker buitenproportioneel aan het worden is, maar dat is toch nog geen reden om een onschuldig iemand mentaal zo genadeloos te liquideren, Lief Dagboek? Schaamteloze fatshaming is het. Niet meer en niet minder. Ik zit er serieus aan te denken om die wandelende blindedarmontsteking een keer te gaan fotograferen in zijn onooglijk behaard bloot achterwerkje. Als hij onder de douche staat. Na de training bijvoorbeeld. Zou best nog wel eens van pas kunnen komen om de pesterijen een definitieve halt toe te roepen. Geen deftige manier, Lief Dagboek, dat weet ik ook wel, maar die glimmende aambei laat me ook gewoon geen keus, toch?

 

Vanmiddag toch weer even een rondje gefietst, Lief Dagboek. Het begint haast een traditie te worden. Even het hoofdje leeg maken aan het einde van het jaar. Even geen Gaybert Zeikstraal of andere bloedzuigende parasieten aan mijn hoofdje. Voorgaande jaren wilde het trouwens nog wel eens voorkomen dat ik halverwege mijn fietstocht onze slachtkippenpatser René Oetdhaaijer met een vuist vol dynamietstaven, carbid of andere illegale explosieven letterlijk tegen het pontificale lijf fietste, maar dit jaar niet. Godzijdank. Je weet het immers nooit met die vaak zwaar benevelde randfiguren. Rond elke jaarwisseling vinden die braadhaanfokkers het klaarblijkelijk leuk om het oude jaar zo luidruchtig mogelijk uit te luiden, door een aantal kruispunten in de gemeente Westerwolde eerst te barricaderen en vervolgens met een kilootje of dertig buskruit plat te bombarderen. Maar dit jaar zogezegd dus niet, Lief Dagboek. Het kan zijn dat René na al die jaren zijn verstand een beetje begint te krijgen en de nutteloosheid ervan in is gaan zien, maar René kennende gaat het gewoon om een ordinaire bezuinigingsmaatregel. Een zakje mengkorrel van de Welkoop is er natuurlijk ook niet goedkoper op geworden.

 

Het is bijna niet te geloven. En dat op mijn oude dag! Wij zijn zojuist winnaar geworden van het prestigieuze zaalvoetbaltoernooi van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries, genaamd Snerttoernooi in de zaal in Vlagtwedde, Lief Dagboek! “Tweeënvijftig jaar en hij heeft hem!”, had Mart Smeets er enthousiast over geroepen kunnen hebben, maar die was er natuurlijk niet. Speciale dank gaat uit naar mijn teamgenoten Folcao, Thomas en Daan, maar vooral naar Dreumes Grotebink, onmiskenbare zoon van Marmer Grotebink. Scheelt toch gauw een doelpuntje of veertig op zo’n dag.

 

Sodeknetter, Lief Dagboek! Dat was even serieus schrikken vanochtend. Ik zat nog aan het ontbijt toen ik op Facebook een foto van onze kiloknallerkoning René Oetdhaaijer in blote borsten, maar gelukkig wel in zwembroek voorbij zag komen. Ik weet natuurlijk niet hoe het met uw maag gesteld is op de vroege ochtend, maar die van mij draaide zich meteen en rigoureus om. René was schijnbaar met zijn gevolg naar warmere oorden getrokken om aldaar met een paar geslachtofferde braadharingen in een uit de kluiten gewassen aquarium te gaan watertrappelen. Op zich natuurlijk prima. Moet hij lekker zelf weten, maar beeldmateriaal van dergelijke dierenmishandelingen hoef ik niet te zien. Helemaal niet tijdens mijn ontbijt. Wat zullen die braadharingen ook geschrokken zijn.

 

Gisteren lekker gebowld tijdens de jaarlijkse bowlingavond van De Goddelijke Kanaries, Lief Dagboek. En hoewel onze wandelende steenpuist Gaybert Zeikstraal er helaas ook was, was het best gezellig. Geen prijzen voor Erik deze keer. Ik ben ook gewoon niet goed in bowlen. Ik denk dat ik andere kwaliteiten heb. Ach en meedoen is natuurlijk ook veel belangrijker dan winnen, Lief Dagboek. Helemaal als je de door Nonko Huttenkaas beschikbaar gestelde wisselbekers hebt gezien. Die hadden meer weg van een pornografisch geprogrammeerd zaadvragende kruimeldief in een net even te strak galajurkje van Easytoys, dan van een trofee dat je vol trots even een jaar lang op je schoorsteenmantel tentoon stelt. Maar je mag een gegeven pornografisch geprogrammeerd zaadvragende kruimeldief in een net even te strak galajurkje van Easytoys natuurlijk niet in de kont of bek kijken. Dus dat doe ik ook even niet. Helemaal niet, toen later bleek dat Ranzoape Huttenkaas, zwaardere broer van Nonko Huttenkaas, één van de twee relikwieën stiekem mee naar huis had genomen. Alleen Onze Lieve Heer en Ranzoape zullen weten waarom. Ik kan er alleen maar naar gissen, Lief Dagboek. Arm kruimeldiefje. De winnaars van het hele gebeuren zijn naar verluidt inmiddels wel bekend, maar strikt genomen nog niet bekend gemaakt. Organisator Wim Reer ondernam nog wel een ultieme poging tijdens de gebruikelijke prijsuitreiking, maar dat verliep niet helemaal volgens protocol. Er was werkelijk geen ene dooie hond die daar namelijk wat van verstaan heeft. De Kukident in huize Reer was klaarblijkelijk weer eens op, waardoor Wims ondergebit op ongelukkige wijze los schoot en zijn tong vervolgens verstrikt raakte in zijn driftig heen en weer klapperend huigje. Hoeveel pech kan een mens hebben, vraag je je dan natuurlijk af.

 

Nog een dikke twee weken en dan is het Pasen, Lief Dagboek! Onze voorzitter Wubbo z-side Mulder en gal spuwende bedwants Gaybert Zeikstraal zijn al helemaal in de stemming. Wubbo heeft zijn eigen hoofd de afgelopen maanden gestaag en vrijwillig om weten te turnen in de vorm van een vette ronde paasei. Vette ronde paasei mét bril en wenkbrauwen. Dat wel. Vermoedelijk het gevolg van sterk afgenomen tobbe-activiteiten in combinatie met een niet aflatende eetlust. Wubbo is bovendien al maanden niet meer op het trainingsveld gesignaleerd. Ja, langs de lijn. Beetje vrolijk plazen over spouwmuurisolatie en dubbel glas, maar dat telt niet. Gaybert loopt in zijn vrije tijd al weken in de rondte in een net even te strak roze badpakje met bijbehorend pluche strikje op zijn matig behaarde schedelpan (zie bijgaande foto). Soms moet je dingen ook gewoon niet willen weten en is het daarnaast dus zo dat hoe je kijkt, bepaalt wat je ziet….