Dagboek van een Goddelijke Kanarie deel 15

Soms zijn kaas en leverworst om een uur of elf in de avond lekker,……….....….….soms niet. Nog een paar uurtjes, Lief Dagboek. Dan stap ik weer in de auto om richting het Ermerstrand te rijden. Ja u leest het goed: Ermerstrand. Soort jaarlijks terugkerende pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, maar dan anders. Geen graf van Jakobus de Meerdere, maar een graflucht van Kloune Musch en meerdere. Sloffe graflucht welteverstaan. Voor de derde keer of zo. Wat goed is moet goed blijven, zullen de organisatoren Hijs van Bier en onze gekloonde lucifer Gerben Zeikstraal gedacht hebben. Al deden die twee lapzwanzen er maandenlang uiterst geheimzinnig over. Vooral Gerben Zeikstraal vond het leuk om onze Kanariehoofden dusdanig te verwarren met desinformatie, dat onze trainer/ coach/ leider Folcao Penzinho do Nascimento zich laatst midden in de kantine, van pure spanning, spontaan in de broek stond te plassen. Terwijl de meesten van ons juist op deze leeftijd zo veel baat hebben bij rust, kalmte, structuur en af en toe een TENA MEN. Maar Gerben is nog jong voor een Goddelijke Kanarie, komt er vast nog wel een keer achter, Lief Dagboek!

 

En toch moet ik eerlijk bekennen, Lief Dagboek dat ook ik een lichte vorm van nervositeit bespeur. De verhoudingen binnen de Goddelijke Kanariekolonie staan sinds kort namelijk een klein beetje op scherp. De verhoudingen tussen Folcao Penzinho do Nascimento en Gerben Zeikstraal om specifieker te zijn. Laatstgenoemde vindt het leuk om bij herhaling het onmiskenbare hoofd van Folcao in weinig flatteuze foto’s te plakken. Bedenkelijke foto’s van internetsites waar je bepaald niet gezien wil worden. Tenzij je zoekende bent, maar dit voor nu even terzijde. Dat wordt te ingewikkeld. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het ook ontzettend grappig vind, Lief Dagboek, maar daar denkt Folcao dus volslagen anders over. De eerste schaamteloze dreigementen vlogen laatst al door de kleedkamer en ik vrees voor wat nog komen gaat. Folcao kan soms ook zo over een grens gaan. Ik denk trouwens dat ik wel weet waar dat van komt, Lief Dagboek! Vroeger, toen Folcao nog FOLCAO was, zal ik maar zeggen, had hij een dusdanig groot, rond puddinghoofd, dat hij eigenlijk altijd wel met de bek op een foto stond. Het was gewoon niet te doen. Net als in de kleedkamer. Zijn omvang was dusdanig, dat je eigenlijk overal wel naast hem zat. Elfalfotootje, Planet Earth net even te prominent in het midden en wij met zijn allen volstrekt onzichtbaar ergens in de schaduw. Precies dat. Eigenlijk vond niemand dat toen leuk, dus ik snap wel dat hij er een beetje klaar mee is. Maar wij zitten er mee, Lief Dagboek. Kiekjesgate! Ach, ik heb zo’n hekel aan zinloze uit de hand escalerende conflicten, om Wim Reer maar eens te citeren.

 

Hoewel, tot verdriet van weinigen, onze braadkippenkolos René Oetdhaaijer vanwege ophokverplichtingen ontbreekt, Lief Dagboek, vond onze dubieuze zwendel- en pendelaar Pendeltienus Cojones het blijkbaar nodig om vannacht een kort daarvoor veroverd wrattenzwijn naast mij in bed te leggen, te fotograferen en vervolgens in onze groepsapp te plaatsen. Sommige Kanaries zullen deze vorm van zowel het schenden van mijn privacy als het totaal nutteloos vermoorden van onschuldige weerloze wrattenzwijnen vast grappig hebben gevonden. Ik niet. Het maakt in ieder geval nu wel, dat ik niet meer zweef, Lief Dagboek. Of met andere woorden: Esther Ouwehand, op mijn stem kun je rekenen! Onze vreemdelingenlegionair Rambo Sprik had het afzichtelijk diertje vakkundig en met blote tanden naar de eeuwige jachtvelden geholpen. Maniakale zandhaas. Er zijn van die dagen en nachten, Lief Dagboek. Werkelijk. Maar goed, het kan altijd erger. Ooit, tijdens een vergelijkbaar nachtelijk treffen, werd ik wakker in een bed vol vloeibaar eigeel. Vond Kloune Musch met een half kratje Grolsch in de pokkel wel grappig, toen. Ik neem het hem inmiddels, na een jaar of zes, niet meer kwalijk.

 

Lekker naar bed, Lief Dagboek. Wie weet wat me de komende nacht weer staat te wachten. Je bent tenslotte wel met een zooitje, rond deze tijd, zwaar benevelde doelloos losgeslagen randfiguren op pad, is het niet? Nou goed, ik laat het wel weer op me afkomen. De keus is ook zo beperkt. Gelukkig slaapt onze huisindiaan Dominggus Dumiemoroine in dezelfde kamer als ik. Die roodhuiden hebben meestal, naast een onbedwingbare drang naar niet te zuipen vuurwater, een zintuigje of drie extra. Hij slaapt ook op twee oren, maar met één oog open. Dat is wel fijn.

 

Vanmiddag hebben we lekker gevolleybald op het strand, Lief Dagboek. Onder leiding van Gerben Zeikstraal, dus dat was wel jammer. Gerben bedenkt en interpreteert altijd zijn eigen regels en daar kunnen we het mee doen.  Je moet er tegen kunnen. Mij raakt het nooit zo, maar het is in ieder geval wel dé reden dat onze pontificale preses Wubbo z-side Mulder helaas niet mee is, dit jaar. Ik vertelde het u al eerder. Het mulle strand baarde ons aanvankelijk trouwens nog wel een beetje zorgen. Gerben was namelijk voornemens om in de bleke blote stokjes te gaan volleyballen. Bij een waterig herfstzonnetje en die felle lichtgekleurde zandkorreltjes is dat gewoon vanuit een satelliet waarneembaar, denk ik. En die mannen en vrouwen daarboven maar denken. Dat was echter nog lang niet het ergste. Naast de blote fragiel ogende witte hanenpootjes had die aangewaaide lucifer ook nog eens besloten om zonder enige vorm van schoeisel te gaan volleyballen. We wisten hem op het laatste moment gelukkig nog om te praten. Levensgevaarlijk met die dunne melkwitte twijgjes in dat mulle zand. Voor hetzelfde geld krijg je hem er nooit meer uit. Toch? Lief Dagboek?

 

Na het volleyballen had Gerben ook nog een pubquiz in elkaar geflanst. Om de algemene kennis bij De Goddelijke Kanaries maar eens een keer te peilen. Nou ja, in elkaar geflanst. Gewoon gejat van Ranzoape Huttenkaas, zwaardere broer van Nonko Huttenkaas. U kent hem wellicht. Blijkbaar had Ranzoape Huttenkaas die hele show al een keer opgetuigd en gepresenteerd tijdens het jaarlijks hoe-ga-ik-zo-snel-mogelijk-maar-vooral-zo-goedkoop-mogelijk-naar-de-kloten-feestje van onze ajuinkletser René Oetdhaaijer, genaamd Week Der Besten in het naburige Vlagtwedde. Naar verluidt was een stuk of acht Kanaries hierbij aanwezig geweest. Rambo Sprik was destijds één van de gelukkigen en kwam er bij vraag 48 achter dat hij de quiz al eens gespeeld had. U hebt mij niet horen zeggen dat beroepssoldaten het van het intellect moeten hebben, Lief Dagboek. Dat het zorgen baart, staat natuurlijk wel buiten kijf. Enfin Robert had uiteindelijk ook nog eens niet gewonnen. Ik herhaal: niet gewonnen. Toen Gerben tijdens de prijsuitreiking begon te smijten met smerige tweedehands attribuutjes van een niet nader te noemen online webshop, ben ik maar naar bed gegaan. Dat is mijn ding gewoon niet. Ik weet wel zeker dat Easytoys niets, maar dan ook niets in de schappen heeft liggen, waar ik blij van word.

 

Het zit er alweer op, Lief Dagboek, en we hebben het weer overleefd. Nu eerst bijkomen. Laterrrrr!

 

Het uithangbord van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanariekuikens nam het vanmiddag op tegen de rooie buren uit Vlagwedde, Lief Dagboek. Ik zal er niet al te veel woorden aan vuil maken. Dat hebben anderen al ruimschoots gedaan, maar een succes werd het bepaald niet voor de mannen van Jordin Louwes. Om de jongens een poëtisch hartje onder de riem te steken, zou ik graag willen afronden met een kort gedichtje, Lief Dagboek. Het is ten slotte bijna Sinterklaas.

 

Een slag zonder passie is een slag met kromme rug

Maar ach, een slag is ook maar een slag

Op een dag passeer je achteloos de brug

Alsof het een keer zo wezen mag

 

Maar Veelerveen, dat is samen zijn en samen vechten

Kanaries kunnen best een hoongelachje lijden

Om rechter dan weleer de rug te rechten

En de jochies van de klasbakken te scheiden

 

Een brug ligt er tot slot niet voor de sier

Een brug is voor vice versa, terug, maar ook voor heen

Dus komen straks de punten en het bier

Zonder hoongelach gewoon terug naar Veelerveen