Dagboek van een Goddelijke Kanarie deel 14

Soms zijn kaas en leverworst om een uur of elf in de avond lekker,………..…….….soms niet. Toen ik vanavond onder het genot van een welverdiend half litertje Veltins voldaan lag te recupereren, na een op-en-neer-fietstochtje in het immer schilderachtige Teutoburgerwald, net even over de grens bij Enschede, dwaalden mij gedachten toch weer even af, Lief Dagboek! Naar mijn, zich op dat moment in het zweet werkende, of in ieder geval onzin verkopende, teamgenoten van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries. En dan in het bijzonder onze pontificale preses Wubbo z-side Mulder natuurlijk. Ik hoef niet heel erg mijn best te doen om hem denkbeeldig voorover kukelend de gemakkelijkste kansen te zien verprutsen of het speeltuig weer eens onbeholpen achter zijn eigen doelman te zien werken. Met als slotstuk van het tranentrekkend geklungel steevast de onvermijdelijke dodo-act. (na elke mislukte actie hinkelen op één been, de één of andere onduidelijke blessure veinzend).

 

Finale op het Erik-Rouppé-sportpark in Veelerveen van de 45+scootmobielencompetitie. Apotheose van jewelste, maar om heel eerlijk te zijn weet ik de uitslagen nu al niet meer. Uitslagen zijn in deze kelderklassecompetitie aan de andere kant ook totaal niet relevant. Dat is zóóó 1990. Herinneringen delen en ophalen, daar gaat het om. Herinneringen en ervaringen uitwisselen. Over op stapel staande kunstknie-operaties, gebitsprotheses of pas aangemeten haarimplantaten bijvoorbeeld. Of onze voorzitter Wubbo z-side Mulder die in een slaapverwekkend relaas van een uurtje of vier aan een willekeurig slachtoffer uitlegt met welk digitaal formulier je het beste subsidie kunt aanvragen voor spouwmuurisolatie of dubbel glas.

 

Het zat er al een tijdje aan te komen, maar na het sluiten van de zogenaamde transferwindow is het vandaag dan officieel geworden. De Goddelijke Kanariefamilie is uitgebreid met een nieuw lid in de persoon van Marmer Grotebink, hobby mastodont. Klinkt misschien Surinaams of Antilliaans. Is hij bepaald niet. Marmer belichaamt de ultieme nageboorte van een Oost-Groninger uit de kluiten gewassen gegalvaniseerde aftakasloze stronkenschaar op een koude nevelige herfstochtend, ergens diep in november. Draaicirkel van een Antonov An-225, maar volstrekt onverwoestbaar. Zo lijkt het althans. Onze kilverbakkenenclave heeft een nazaat. En wat voor één! Een kilverbak met hoofdletter K, waar onze uienfluisteraar René Oetdhaaijer met gemak een vette punt aan had kunnen zuigen. Je kunt hem er maar beter bij hebben.

 

Eindelijk weer een teken van leven van onze ajuinkletser en braadhaanhandelaar René Oetdhaaijer, Lief Dagboek. Nou ja, leven… Via het prachtig medium genaamd Facebook liep ik vandaag tegen onvergetelijk beeldmateriaal aan van René. Hij lijkt ergens verward rond te zwalken langs het TT-circuit in Assen. Rukstarfestival noemen ze het daar, als ik goed ben geïnformeerd. Weekendje zinloos transportvoertuigen koekeloeren, bier zuipen alsof je leven er van afhangt, maniakaal opgepoetste remtrommels observeren en al dan niet gewild een beetje lichaamssappen uitwisselen. Motorkapjes kieken voor zwaar gemotoriseerd verkeer. Dat laatste is een aanname, Lief Dagboek. Daarvan heb ik geen beelden kunnen ontdekken. Gelukkig. Die halvegare had een opblaasbare tobbe, een vijfzits hoekbank, een in beslag genomen koelwagen van de Jumbo tot aan de kleinste kitnaden gevuld met blikken Schultenbräu en frituurvet, twee mobiele toiletten, een schemerlamp, dertig kilo speklappen, een kast vol graftakkenmuziek en een trailer aan ondefinieerbaar overig huisraad meegezeuld. Waarom, weet geen mens. Hij liep daarnaast het hele weekend in een mouwhemd met zijn naam op de voorkant geprint. Mocht hij die nog eens zijn vergeten op de maandagmorgen. En die zesweekse braadkuikens vier dagen lang verrekken van de honger natuurlijk. Bedenkelijker wordt het niet. Nou ja, eenieder zijn uitstapjes of geneugten, zullen we maar zeggen. Is het niet, Lief Dagboek?

 

Groot nieuws! Heuglijk nieuws. Onze onvolprezen voorzitter Wubbo z-side Mulder is getrouwd vandaag. Officieel in het huwelijk getreden. Met de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries. Tot de dood hen scheidt. Homohuwelijken, genderneutrale huwelijken, trouwen met je eigen transseksuele akkervarken. Niets is onmogelijk in Nederland. En sinds vandaag is Wubbo dus officieel, in gemeenschap van goederen vermoed ik zo, in het echt verbonden aan een instituut genaamd de Voetbalvereniging Veelerveen. Want zo mogen we de Goddelijke Kanaries inmiddels toch wel noemen. Trend gezet, Lief Dagboek?

 

Ik hoorde het hem vorige week nog zo hardop zeggen: “Echt woar, Erik. Aander weke kom ik op de training. Dat beloof ik die”. Maar hij was vanavond natuurlijk weer in geen velden of wegen te bekennen. Geen Bomber Sauer aanwezig. Sterker nog: die uit zijn Lederhose gegroeide dikke Duitse Bratwurst zat zich achthonderd kilometer verderop een hersenaandoening te zuipen en te vreten bij het zogenaamde Oktoberfest in München. Hij was midden in de week zonder vooraankondiging plotseling naar het oosten getrokken. Doen die Moffen wel vaker. Typisch Duits. Oktoberfest in de derde week van september vind ik trouwens sowieso vreemd. Operatie Barbarossa, maar dan anders. Van trainen zal bij dat wandelend Bierfaß de komende jaren wel niet gek veel meer komen, Lief Dagboek. Helemaal als je nagaat dat toen Der Bomber Sauer voor het laatst op de training verscheen, Mario Götze nog geen baardgroei had. Slecht vergelijk, wellicht.

 

De spanning stijgt met stip, Lief Dagboek! Niet zozeer over de naderende 45+zitkrukkencompetitie-ouverture, die niet geheel toevallig overigens alweer een week is uitgesteld, maar wel over ons jaarlijks terugkerend Goddelijk Kanarietreffen. Psychotherapie aan de boorden van het Ermermeer voor seniele bejaarden en zwakzinnigen van middelbare leeftijd. Gezellig hoor, Lief Dagboek! Vooral onze jongste bediende Gerben Zeikstraal staat al een week of wat strak van de opwinding en loopt onze groepsapp bij voortduring een beetje te vervuilen met eigenhandig gemanipuleerde afbeeldingen. Vindt hij leuk, die Gerben. Vooral onze leider/ trainer/ coach Folcao Penzinho do Nascimento moet het met regelmaat ontgelden. Een enkeling die dat overigens erg vindt, Lief Dagboek, maar je krijgt zo’n overdreven grote lading aan troep op je mobiele telefoon, is het niet?

 

Over strak van de opwinding gesproken: onze bebrilde knuffelpiemel en voorzitter Wubbo z-side Mulder gaat dit jaar niet mee, Lief Dagboek! Naar verluidt gaat het om een ongelukkige timing. Omdat Wubbo juist in dat weekend zijn tweedehands apneuapparaat weg moet brengen voor een periodieke onderhoudsbeurt. En Wubbo, midden in zijn wittebroodsweken zogezegd, heeft vanzelfsprekend geen toestemming om het huis langer dan één dag te verlaten zonder zijn mobiele huigondersteuning. Daar knappen wij ook niet van op. Daarnaast kan ik me toch ook niet aan de indruk onttrekken dat voornoemde etterende sidderaal Gerben Zeikstraal hier een bedenkelijke rol in speelt. Of heeft gespeeld. Hij was het namelijk in hoogst eigen persoon die Wubbo vorig jaar zonder blikken of blozen overduidelijk zat te verneuken bij een onbeduidend kaartspelletje en daar houdt Wubbo gewoon niet van. Dan ben je bij Wubbo aan het verkeerde adres. Wubbo kent al zo weinig succeservaringen en dan ook nog eens in het ootje genomen worden door de één of andere rooie lamstraal met vuil spel. Jammer, maar helaas. Ik kom er vast nog eens op terug, Lief Dagboek! Voor nu: slaap lekker en geruisloos.