De Goddelijke Kanaries: Kelderklasse(on)waardig?

Soms zijn bier, bitterballen en een Omrikonvariantje om kwart voor twaalf in de morgen lekker, soms niet. Het was zaterdagmiddag, niet gek veel na de lunch en dus minder dan een etmaal voor aanvang van de wedstrijd De Goddelijke Kanaries – sv Borger 2, toen de zenuwen me duidelijk teveel werden. Blinde paniek greep me onverbiddelijk naar de strot. Ik wilde niet, ik durfde niet en, erger nog, ik was in de overtuigde veronderstelling dat ik het niet kon. De catastrofale combinatie van krakende ledematen, een onzichtbaar, maar welig tierende longvirus en de onmenselijke angst van het móeten presteren tegen de zelfbenoemde klasbakken van de Groene Galstenen uit Borger, had me in een niet aflatende wurggreep genomen. Trillend als een olympisch skitalentje met drempelvrees in de Chinese vrieskou en met een aandoenlijk ogend drupje aan de neus, belde ik onze hoofd niet ter zake doende bijzaakjes en tevens voorzitter Wubbo z-side Mulder.

 

Het was zaterdagmiddag zogezegd en aan de onmiskenbare achtergrondgeluiden te horen zat Wubbo weer eens in tobbe. Spetters! Wubbo stond mij toe om mijn verhaal te doen, als ik het maar kort zou houden. Hij had nog meer te doen en hij wauwelde iets onduidelijks over een duikbril, een onbeduidend vies klein knopje en bijbehorende reinigingsactiviteiten, die klaarblijkelijk nog plaats zouden moeten gaan vinden. Onder water dus. Niks anderhalvemetermaatregel. Maar Wubbo toonde begrip. Natuurlijk toonde Wubbo begrip! Hij is immers de vleesgeworden verpersoonlijking van een uit het niets ontluikende paniekaanval. Dampende badmuts, brillenglazen beslagen, gefronste wenkbrauwen, grimas op het gelaat, beide handen onmachtig naar de sterrenhemel wijzend.

 

Wubbo maande mij echter al vrij vlot weer tot kalmte. Daar zijn voorzitters ook voor. Wubbo beweerde dat de mannen van sv Borger 2 echt niet zo onberispelijk zouden zijn als ze menig weifelende vijftigplusser willen doen laten geloven en ik citeer Wubbo: “We hebben het wel over de kelderklasse, Erik! Daar lopen mannen met autodidactisch gerepareerde kniegewrichten en basalten paaseilanden hoofden. In de kelderklasse heb je woest uitziende, thermisch verzinkte mastodonten die door een rammelende maag bodemtrillingen veroorzaken. Mastodonten die vrijwillig verplicht negentig minuten lang in mouwhemd en bermuda met de bek in de snijdende poolwind langs de zijlijn onzin staan te verkondigen. Voetbalschoentjes aan, want dan hoor je er pas echt bij. Ieder zijn hobby.” Ik stamelde nog iets over de ranglijst, maar ook daar wilde Wubbo niets van weten. En Wubbo heeft natuurlijk gelijk. Scorebordjournalistiek van de allerbovenste plank. Overlopende ambities zijn alleen weggelegd voor zichzelf schromelijk overschattende ijdeltuiten en die horen bij voorkeur niet in de kelderklasse thuis, aldus Wubbo. Ik was overtuigd.

 

Zoals feitelijk alle kelderklassewedstrijden had ook de wedstrijd tegen de Groene Galstenen betrekkelijk weinig om het lijf. De Galsteentjes vielen aan en de Goddelijke Kanaries poogden zoveel als mogelijk tegen te houden, of in ieder geval voor de voeten te lopen. De bus parkeren heet dat in populair heden ten daags ijdeltuitenjargon. Dat parkeren lukte gedeeltelijk. Het was dan ook een klein mirakeltje te noemen, dat onze druistige, maar onverdroten volbloedhengst Gerben Z. zelfs nog wist te scoren. Maar dat was het dan ook wel. Ruststand 1-3. Weinig aan gestolen of aan weggegeven. Vermeldenswaardig was nog een geniepig klein, maar overduidelijk handsballetje binnen de zestien van onze dreh- und angelpunkt Graadje Dekker. Scheidsrechter Boelo zag het wel, kneep voor deze ene keer een oogje toe en interpreteerde het niet als hands. Er bestaat volgens scheidsrechter Boelo een duidelijk verschil tussen een handsbal en de bal tegen je hand krijgen. Heeft Boelo volkomen gelijk in natuurlijk. Geen speld tussen te krijgen.

 

De tweede helft was als zo vaak een kopie van de eerste, maar dan in tegengestelde windrichting. De Groene Galstenen ondernamen een doelpoginkje of honderd en De Goddelijke Kanaries liepen de Galsteentjes in de tussentijd een beetje voor de voeten. Ze wisten er uiteindelijk nog exact eentje bij te prikken. Vlak voor tijd. Negenennegentig inzetten, sommige zelfs van akelig dichtbij, verdwenen tussen de zich het schompes werkende Duitse windmolens. Drie kilometer verderop. Grensoverschrijdend, zou je kunnen zeggen. Tranentrekkend momentje vormden de invalbeurten van de JO-17 spelers Viggo, Mathijs en Mart. Viggo z-side Mulder, inderdaad zoon van, was al eens eerder van de Kanariepartij. Mathijs en Mart maakten beide hun debuut in het ouwe lullenvoetbal. Kanariecarrièretjes in de dop? Ze speelden in ieder geval alle drie een helft en deden dat meer dan verdienstelijk. Zoals vijftienjarigen dat doorgaans plegen te doen in het ouwe lullenvoetbal. Dat moet vast naar meer hebben gesmaakt.

 

Net als alle Goddelijke Kanaries vochten de vijftienjarige mannetjes als leeuwen, maar tegen de Groene Galstenen was helaas geen kruid gewassen. Wisten we wel. Het mocht de pret als gezegd ook na de wedstrijd bepaald niet drukken. Scorebordjournalistiek hoort niet thuis in de kelderklasse, Wubbo zei het al. Scorebordjournalistiek is voor streberige zelfbevredigende modepopjes. De kelderklasse staat voor honderd ballen van dichtbij over het vangnet jagen. De kelderklasse staat voor knollenvelden, gierende tegenwinden, lichtbejaarde onstuimigheid, geulentrekkende wentelploegen, snijdende kou, snot en kwijl in de wenkbrauwen, liefst in die van een ander, samen lol maken en de kelderklasse staat zo heel af en toe voor een gewiekst hakje of een heel vies klein pannaatje. De kelderklasse staat voor na de wedstrijd met je net even te dikke behaarde bierpens over de douchevloer buikschuiven, in je blote reet je nogmaals in het zweet twerken op de kantinetafel en de kelderklasse staat voor daarna samen nog één laatste biertje opentrekken.

 

Toen onze bloedeigen basalten paaseilandenhoofd Wim Reer het daadwerkelijk laatste rondje ontkurkte, waren de Groene Galstenen al enige tijd in geen velden of wegen meer te bekennen. Ze waren op dat moment zeer vermoedelijk het prachtig beschermd dorpsgezicht Smeerling al lang en breed weer gepasseerd in de richting van het bijna zo prachtige Borger. Gedwee en bijtijds onderweg naar hun behaaglijk verwarmde huiskamertjes, kroost, vrouw en een kopje verse gemberthee, stel ik me zo voor. Groene gemberthee zonder suiker, naar ik aanneem…