De Goddelijke Kanaries: Grensoverschrijdende knuffelbubbel

Soms zijn bier, bitterballen en een Covid-19-besmettinkje om kwart voor twaalf in de morgen lekker, soms niet. Het moet zo rond de jaarwisseling zijn geweest, dat onze hoofd niet ter zake doende futiliteiten en tevens voorzitter Wubbo z-side Mulder in een pislauw en troebel ogende brobbeltobbe het kalenderjaar 2021 nog eens rustig de revue liet passeren en tegelijkertijd besloot om het beleid voor het jaar 2022 maar eens globaal uit te gaan stippelen. Dat doen presessen namelijk bij voorkeur in troebel ogende tobbes. Ouwe koeien voor eens en voor altijd verzuipen en de nieuw te varen koers globaal uitstippelen. Multitasken noemen ze dat zelf. Schoon schip maken, zou ik het willen noemen. Glaasje zure bubbels van de Aldi nooit uit het oog en altijd binnen handbereik. In een recent verleden gingen dit soort mannen voor zulke aangelegenheden als te doen gebruikelijk naar vooraanstaande etablissementen als bijvoorbeeld de Yab Yum of de Bananenbar. Brainstormen in een hutje op de hei noemden ze dit dan altijd gekscherend. De creatievelingen. Corona maakt dat echter nu al bijna twee jaar lang schier onmogelijk.

 

Het is daarom niet geheel toevallig dat heden ten dage elke zichzelf respecterende zakenman, directeur of voorzitter zijn eigen, al dan niet geconfisqueerde, brobbeltobbe in zijn eigen achtertuin heeft. Een net even te decadente mannengrot stijf aanpalend, uiteraard. Een mancave compleet met glimmende spiegels, fraaie houten bar, bakje pinda’s van de Spar, flatscreen met internet aan een goed geïsoleerd wandje, dartbord in de hoek en behaaglijke elektrische vloerverwarming vers in het beton. Dat doet de term “mancave” natuurlijk zwaar, maar dan ook zwaar tekort. In een echte mancave is het namelijk donker, slof en kil, wordt er bier gezopen uit een kruik of ketel en liggen de vers aangevreten zwienehakken en koeienschedels nog na te dampen in de hoek bij de voordeur, maar dat interesseert de verwende bollebozen echt he-le-maal geen ene snars. Geloof me maar.

 

Ziet u Wubbo overigens al zitten tussen die pislauwe, melkachtige bubbels? Kin en de voor de zekerheid achterovergekamde wenkbrauwtjes nog maar net boven de bepaald niet rimpelloze waterspiegel. Brillenglazen beslagen, dampende badmuts, handen onder water, grimas op het gelaat. Mijmerend over het afgelopen jaar. Over zijn herbenoeming als preses bijvoorbeeld. Euforisch moment, maar 2021 was ook grotendeels het jaar van Wubbo’s dikke knaaie. Hoogtepunten en dieptepunten. Net als ieder jaar. Daarnaast natuurlijk prakkezerend over het komend kalenderjaar. Over handig te creëren subsidiepotjes en belastingtechnische schijnconstructies. Over het 90-jarig bestaan van de club en over het eerste elftal van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanariekuikens. Die zouden wel eens een prijsje kunnen gaan pakken in 2022. Onder zijn leiding nog wel!

 

Dobberend in zijn tobbe realiseerde Wubbo zich natuurlijk meteen als geen ander dat het echter nog lang niet zover is. Om te beginnen was daar altijd nog een rondwarend longvirusje, genaamd Corona ofwel Covid-19, dat zo maar weer eens zand in de tobbe kon gaan gooien. En dus moest Wubbo iets verzinnen. En iets verzinnen, dat deed Wubbo. Een meesterzet, vond hijzelf. Hij had zijn wel doordachte uiteenzetting vanzelfsprekend ook dit keer weer een naampje gegeven. Dat doen strategen wel vaker, aldus Wubbo. De VOICE, noemde hij het deze keer. En VOICE, dat staat voor: Veelervener Overschrijdend Interactieve Corona Eénwording.

 

Wubbo had bedacht dat, tegen de regels van onze regering in, het misschien een uitkomst zou zijn om binnen de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries, één grote grensoverschrijdende knuffelbubbel te gaan creëren. Met de vermeend milde omikronvariant in zijn onbehaarde achterhoofd, leek het Wubbo een uitgelezen kans om binnen de voetbalvereniging zogenaamde groepsimmuniteit te bewerkstelligen door middel van geregisseerde groepsknuffelsessies. Weliswaar vrijwillig, doch ook onder lichte psychische dwang. Naast deze groepsknuffelsessies was het zaak om bij voorkeur in een weinig geventileerde kleedkamer zo dicht mogelijk tegen elkaar aan te gaan klitten. Een klein niesbuitje recht in de giechel van je directe buurman was daarbij niet uitgesloten, maar ook zeker niet verboden. Dickpics versturen wel. Dat werkt in veruit de meeste gevallen alleen maar op de lachspiertjes. Iedereen in de zomer lekker Coronavrij en kirrend van de antistoffen vol gas het leven vieren. Tot je er bij omvalt, zo was de gedachte.

 

Zondag 30 januari 2022, daad bij woord. Thuiswedstrijd tegen het hooggeklasseerde en relatief juveniele EEC 2. Vooraf bepaald geen sinecure dus. Gezellig met een Kanarietje of dertig in een net even te krappe kleedkamer, raampjes dicht. Geur van ouwe lullenzweet, Old Spice, aambeienzalf en geest- en spieroprekkende ontstekingsremmers. Beter gaat een zondagochtend normaalgesproken niet worden. De vrijwillig verplichte groepsknuffel had wat mij betreft echt niet gehoeven, maar à la. Gedurende de wedstrijd bleken de mannen van de Ees/ Eesergroen Combinatie een maatje of drie te jeugdig. Ongelijk sprintduelletje over de linker Kanarie-verdedigingsflank, voorzetje, middenveldertje zo vrij als een vogeltje, fraaie volley, 0-1.

 

Toen het meteen na de thee 0-2 werd voor de Drentse blauwhemden leek de wedstrijd gespeeld en dat was het feitelijk ook. Dat het door een goal van roadrunner Zundapp v/d Weide in de slotfase toch nog spannend werd, hadden de mannen van EEC 2 louter aan zich zelf te danken. De ene na de andere mogelijkheid om de wedstrijd in het slot te gooien werd namelijk vakkundig om zeep geholpen. Eindstand 1-2.

 

Na de wedstrijd was het, ondanks de nederlaag ouderwets druk en gezellig in de kleedkamer. Verliezen begint blijkbaar te wennen. Aan scorebordjournalistiek doen we al een tijdje niet meer. Samenzijn, genegenheid, herinneringen ophalen en herinneringen maken, daar draait het tegenwoordig om. “Je leek wel een komisch traag waggelend eendje bij die tegengoal”, wierp onze Sioux-indiaan Dominggus Dumiemoroine me na de wedstrijd in dat kader liefkozend toe. Moet hij nodig zeggen, die zilvergrijze wortelschietende Sitting Bull. Lachen man. Aankomend weekend geen programma, dus ook geen nederlaag. Komt goed uit. Kunnen we eerst even lekker met zijn allen in quarantaine, of solitair ophokken, zo u wilt. De eerste uitwerkingen van Wubbo’s snode brobbeltobbeplannen lijken zich inmiddels namelijk aan te dienen…