Prik Doorman

Soms zijn bier, bitterballen en een Covidcocktailtje op elk moment van de dag lekker,……….soms niet. Het zal u wellicht niet zijn ontgaan dat wij, spelers van het vierde elftal van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries, al weer een tijdje onderweg zijn in het seizoen 2021-2022. Onderweg waarheen, weet niemand. Naar de kloten misschien wel. Maakt geen donder uit, we zijn weer lekker bezig. Voor nu althans. Wat u vast wél is ontgaan, is het feit dat de Kanaries na zeven wedstrijden te hebben gespeeld opvallend weinig doelpunten tegen hebben gekregen. Zelfs de fanatieke, betrekkelijk juveniele, zwerfkeifetisjisten uit Borger wisten er maar twee te maken. Tot hun eigen grote onvrede, naar ik heb begrepen. Zonder onze voormalige sluitpost Arjan Redt ook maar iets tekort te willen doen, want wat was het een verademing na kansloze bananenplukprutsers als Big Bugs Benny en Dik Lee Steunkous, zou het wel eens te maken kunnen hebben met de recente komst van sluitpost Prik Doorman. Wie zegt u? Prik! Prik Doorman is de naam. Ballenvanger in optima forma en bij uitstek. Intraveneus en antiviraal baken tijdens Coviddroevenis.

 

Zo ineens, op een toepasselijk mooie zonnige dag in de zomer kwam hij aanwandelen, tasje laconiek over de rechter schouder. Bruin- en witgoedbaron Prik Doorman, bekend van radio en tv. Midden in de Coronapandemie, midden in de vaccinatiecampagne. Een halve eeuw oud, maar dat is alleen van dichtbij waar te nemen. Haartjes fijn gecoiffeerd, hippe batjses, strak in de kleren, strak in het vel. Ik herhaal: strak in het vel. Als een geestverruimende boosterprik tussen de bedorven insulinespuiten, als een paraderende mandarijneend tussen de volgevreten knobbelganzen of als een Arabische volbloedhengst tussen de nachtmerries. Aan lauweren en reputatie geen gebrek. Niet bepaald een doorsnee Goddelijke Kanarie dus. Die rusten al decennia lang, maar niet op lauweren, worden met een kringlooptrimmer geknipt en geschoren door de vrouw, trekken per ongeluk elkaars, bij de Welkoop aangeschaft, spijkerpantalonnetje aan, raken licht opgewonden van loofklappende John Deeretrekkers en bewegen zich bij voorkeur voort op instapklompen. De zogenaamde Strövels. Het eigen scrotum al jarenlang en mijlenver uit zicht.

 

Het was best weer even schrikken, zo kort na de zomer. Oplopende besmettingscijfers, hernieuwde beperkingen, coronatoegangsbewijzen, overbelasting op de IC, crisisbeheersing, noodverordening, patiëntenstroom, priklocaties, social distancing, hoestschaamte, vaccinatiegraad, QR-codes. Termen die al bijna twee jaar lang dagelijks langskomen, maar in het najaar en in de winter telkens veel dichterbij lijken. Of beter gezegd: zijn. Termen met een overwegend negatief karakter, vooral ook. Maar onze hoofd niet ter zake doende randactiviteiten en tevens voorzitter Wubbo z-side Mulder zou onze hoofd niet ter zake doende randactiviteiten en tevens voorzitter Wubbo z-side Mulder niet zijn als hij daar bij monde van het bestuur niet al in een vroeg stadium op had ingespeeld. Regeren blijft immers vooruitzien en dus had Wubbo weer eens een werkgroepje in het leven geroepen. Het Covid Legitiem Intelligentie Team Juiste Entree. Kortweg CLITJE. Het team zou zich volgens Wubbo voornamelijk bezig moeten houden met het toezichthouden bij de poort van het Erik Rouppé-sportpark. Een toepasselijke en wederom licht ongelukkige afkorting. Maar dat is uiteraard persoonlijk.

 

Ander opvallend najaarsfeitje: Wubbo is al zeker een week of drie niet meer op de donderdagtraining verschenen. Ja, naast Kloune Musch aan de bar. Maar dat telt niet. Het heeft overigens niets met Covid van doen. Wel met een dikke knaaie en dat is natuurlijk ook jammerlijk te noemen. Temeer omdat onze pneumatische palenrammer René Oetdhaaijer juist weer ten trainingstonele verschijnt, de laatste tijd. Het is inmiddels een gegeven. “Zit de R weer in maand, is er regen, kou en smerige derrie, komt de uienplaag van Oetdhaaijer van het laand met catastrofaal zaagwerk, misbaar, maar vooral veel herrie”. Tussen René en Wubbo heerst chemie. Die twee vinden elkaar blindelings. Of anders gezegd: René vindt Wubbo op de training met de lenzen uit. Meestal in de vorm van een levensbedreigende tackle, net boven zijn enkels. Wubbo met een van pijn vertrokken gezicht als een kwaaie suïcidale dodo in de rondte. U kent het vertrouwd patroon, maar voorlopig even niet. De winter is echter nog lang en het slijk is nog niet verdwenen, dus wie weet.

 

Voor aanvang van de wedstrijd had onze speler/coach/leider Folcao Penzinho do Nascimento nog een voorzichtige poging ondernomen om Wubbo mee naar Buinen te nemen als zogenaamde stand-in muurligger. Het was aanvankelijk de bedoeling dat Wubbo bij elke vrije trap rond onze zestienmeterlijn in Kanarieoutfitje het veld in zou strompelen om in de blubber achter de muur te komen liggen. U kent het vast van tv. Na ampele overweging besloot Folcao er echter toch van af te zien. “Pokkeltje net even te dik, waardoor de muur in een halve cirkel zou komen te staan en dat werkt niet”, luidde Folcao’s niet mis te verstane, maar eerlijke conclusie. Daarnaast zou Wubbo te veel ruimte in beslag nemen in de auto, aldus Folcao. Hij durft wel.

 

Zonder Wubbo z-side Mulder derhalve, maar met sterkhouders als Jogi Autobahn, Parelmoer Boer en Kwedel Hendrik Moaze toog het hele zwikje niet ver voor het middaguur naar het prachtige sportcomplex van de vv Buinen, alwaar de eerder aangehaalde René Oetdhaaijer het begrip kilverbakken jaren geleden letterlijk armen en benen had gegeven, door in een tijdsbestek van amper anderhalf uur meer dan honderd nutteloze slidings op de mat te smijten. Een bizar record dat nu nog altijd staat. De wedstrijd tegen het jeugdige en sportieve Buinen 3 had verder niet zo veel om het lijf en was al vrij vlot gespeeld. Onder impulsen van onder andere Parelmoer Boer en Kwedel Hendrik Moaze prijkte er een 1-7 eindstand op het niet functionerend Buinens scorebord. De enige tegentreffer ontstond door een klein slippertje van onze verder prima keepende doelman Prik Doorman. Hij leert snel.

 

Wie vooraf had gedacht dat de wedstrijd tegen de gedreven mannen van Roswinkel Sp. 2 eenzelfde verloop en/of afloop zou kennen als die van een week daarvoor tegen Buinen 3, kwam bedrogen uit. Door de bank genomen kwamen de mannen van het vierde elftal van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries er negentig minuten lang niet of nauwelijks aan te pas. Heel even in de tweede helft, nadat Vespa Velthuis in het veld was komen brommeren, leken de mannen van Folcao Penzinho do Nascimento wat verder van de eigen goal te kunnen voetballen en wat gevaarlijker voor het vijandig doel te kunnen worden, maar na ongeveer twintig minuten was bij Vespa Velthuis de mengsmering alweer op. Of band lek, het is maar net hoe je het bekijkt. Last van zijn schouder in ieder geval. Eindstand 1-4. Klein lichtpuntje vormde de invalbeurt van de nog piepjonge Viggo z-side Mulder. Inderdaad, zoon van. Gelukje voor de Kanaries is dat ze zo verrekte weinig op elkaar lijken. Volgende week uit naar Ter Apel ’96 3. Maale ploug….