12 Oktober 2020
Soms zijn BioNTech/Pfizer en Moderna op elk willekeurig tijdstip van de dag lekker,……..………… soms niet. De foetussen van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanariekuikens hebben gisteren de eerste drie punten van het seizoen binnen gehengeld. Wat een prachtig resultaat niet, Lief Dagboek? Iedereen blij. Valther Boys uit het gelijknamige pittoreske Valthe werd op het Erik Rouppé-sportpark op een 2-0 nederlaag getrakteerd. Voor wat het waard is, zou ik er wel aan toe willen voegen. Nederland, en dus ook Veelerveen, gaat namelijk vermoedelijk na vandaag weer voor langere tijd op slot. Let op mijn woorden, Lief Dagboek!
13 Oktober 2020
Ik zei het al: “Dit gaat niet goed komen”. En ja hoor, het onvermijdelijke is gebeurd. Allemaal weer terug in onze veenhutten. Geen geulentrekkende René Oedhaaijer in de gutsende regen op zondagochtend, ergens op een willekeurige Oost-Groningse akker. Geen opruiende Folcao Penzinho do Nascimento op elke willekeurige zondagochtend (en zondagmiddag en zondagavond en maandagochtend en maandagmiddag en….) en geen opruimende Hinnik Teelbal op werkelijk iedere zondagochtend. Geen dampende badmuts op donderdagavond, geen verontwaardigde handen in de lucht, geen van pijn vertrokken wenkbrauwen en geen van onmacht beslagen brillenglazen op donderdagavond. Geen biertjes en geen zwaar aangedikte, dan wel opgeleukte, herinneringen aan de bar. Geen bitterballen, kipnuggets, hamburgers, nasiballen, bamischijven, gehaktballen en geen frikandellen. Nakkes, niets van dat alles. Verdrietig hoor. Hoe lang zou het deze keer duren?
26 Oktober 2020
Net op het moment dat ik dacht dat het allemaal niet nog verdrietiger kon, Lief Dagboek, hoorde ik ineens onze Opperkanarie René Oetdhaaijer op de radio. Alweer op de radio. Landelijke radio nog wel. Radio 1. Een zichzelf respecterend en gerespecteerd station zou je toch denken, nota bene gefinancierd door onze overheid. Carbidschieten. René raaskalde een dikke tien minuten lang vanuit zijn keuken over het jaarlijks terugkerend beschonken oorlogsveteraantje spelen (of pesten) met Oud en Nieuw bij de rotonde in Vlagtwedde, alwaar hij zo’n beetje resideert. “Hoeligans Vlachtwede”, had René ooit eens in een euforische (of benevelde, wie zal het zeggen) bui op een uit de kluiten gewassen melkbus op wielen gekrast. René, zelf de vleesgeworden oerknal, vertelde gepassioneerd over carbid, onvoorwaardelijke liefde, heilig vuur, kwijl en repeterende simulaties van het ontstaan van de aarde. Hoe groter het gat, hoe nauwer de spleet, hoe harder de boem, hoe lobbiger Renés plasser, verkondigde hij schaamteloos aan iedere landgenoot die het maar horen wou. Dat die zwakzinnige namaak-zandhaas altijd bij elke Little-Boy-achtige-detonatie in allerijl een nieuwerwetse supersonische gehoorbeschermer over zijn veel te omvangrijke tronie trekt, vermeldde hij er natuurlijk niet bij. Over een tweede Coronagolf repte die sadomasochistische etherterrorist gek genoeg ook al geen woord. Zal wel weer aan hem voorbij zijn getrokken, Lief Dagboek. Er trekt wel meer aan René voorbij.
10 Januari 2020
Wat heb ik een, op zijn zachtst gezegd, vreemde drie maanden achter de rug. “Dit moet wel het vreemdste leven zijn, dat ik ooit heb meegemaakt”, zou Jim Morrison er over gezegd kunnen hebben. Het voelt alsof René mij in oktober vorig jaar via de radio in een soort kwaadaardig hallucinerende waantoestand heeft zitten hypnotiseren, Lief Dagboek. Ik heb zulke krankzinnige zaken voorbij zien komen, dat ik wel gehallucineerd móet hebben. Mijn waanbeelden gingen aanvankelijk terug naar juli, vorig jaar.
Pie Mol
We zaten met alle Goddelijke Kanaries tijdens de jaarvergadering lekker in de zomerse buitenlucht te vergaderen. Uit een tweetal kandidaten was Wubbo z-side Mulder op democratische wijze gekozen tot voorzitter. Kleine meerderheid. Ook de hertelling veranderde daar niets aan. De inauguratie zou met ingang van het nieuwe seizoen plaatsvinden. Corona of geen corona. Wubbo hanteerde alvast de voorzittershamer en nam (uiteraard uitgebreid) het woord. Wubbo vertelde over de gemiddelde lengte in verhouding tot de gemiddelde dikte van grassprieten in Veelerveenster middencirkels en over de maximumtemperaturen van leidingwater in half gevulde waterzakken, gedurende de maanden april en september om exact tien uur in de ochtend. Allemaal vreselijk interessant natuurlijk, totdat een vreemd uitziend wezentje zo ineens het woord van Wubbo overnam. Pie Mol, u weet wel dat onschuldig klein molletje dat een tijdje geleden zo bruut door Wubbo om het leven werd gebracht. Per ongeluk weliswaar, maar toch. Een weer tot leven gewekte Pie Mol! In dromenland kan echt alles.
Buitenaardse chipimplantaten
Pie Mol oreerde over van alles en nog wat. Over rookgordijnen, dekmantels, bovenaardse kinderpornonetwerken, buitenaardse chipimplantaten, het financieel resetten van de wereld, invloedrijke Chinese bejaarden, globaal gedwongen duurzaamheid en het onderaards bestaan natuurlijk in het bijzonder. U zou denken dat het onderaards bestaan van mollen, nat, koud en vooral donker zou zijn, maar niets was volgens Pie Mol minder waar. Tunnelvisie, noemde hij dat. Hij beschreef tot in detail hoe het de elitaire mollenpopulatie onder de velden van het Erik Rouppé-sportpark vergaat. Bovengronds creëren ze slechts een onbeduidend hoopje zand. Maken ze er een beetje een rommeltje van, ruïneren ze je gazonnetje, maar ondergronds….. Het moet daar volgens Pie Mol paradijselijk mooi zijn. Hof van Eden. Helder water, heldere luchten, wuivende palmbomen, heerlijk temperatuurtje, prima infrastructuurtje, geen files, witte stranden, geld klotsend tegen de boorden van de in de havens dobberende plezierjachten en in Spaanse rokjes getooide mollenteefjes. Walhalla, maar niet voor Mol Modaal. Het is natuurlijk alleen maar weggelegd voor de mollenelite. Alleen voor mollen met moneten, zogezegd. Het mollenklootjesvolk komt hier weer niet voor in aanmerking. Jammer, maar helaas. Of om Louis van Gaal maar weer een keer te citeren: “Unfortunately peanutbutter”.
Buffelhoorns
En zo, van het één op het andere moment, was Pie Mol weer van het toneel verdwenen en bevond ik mij via een digitale liveverbinding voor de hekken van het Erik Rouppé-sportpark in een mêlee van opgehitste Goddelijke Kanaries. Zoals dat kan gaan in kwaadgeestige dromen. Goddelijke Kanaries met vlaggen en Goddelijke Kanaries met baarden. Ze scandeerden leuzen, zongen liederen en waren boos. Sommige Kanaries waren getooid in berenvellen, anderen droegen weer een soort van buffelhoorns op hun hoofden. Allemaal uitingen van hevig aangewakkerde nationalistische gevoelens. Uitingen van onvrede ook. Onvrede over de aanstelling van Wubbo als nieuwe voorzitter. Ze beweerden dat de verkiezingen waren gestolen. Ik droomde dat de aanstichter van deze wanvertoning vanuit zijn eigenzinnig verzonnen ivoren luchtkasteeltje eerst een soort startsein gaf, waarna de Kanariemassa in groten getale de bestuurskamer begon te bestormen. Ze klommen over hekken en muren, sloegen ramen in en drongen via de kantine de bestuurskamer binnen. Het leken de Middeleeuwen wel. Het bestuur was juist op tijd ingeseind en kon gelukkig ternauwernood via de achterdeur ontkomen. Door middel van een in het geniep bij Wubbo z-side Mulder in zijn bovenarm geïmplementeerde microcamera (Wubbo was als licht dementerende vijftigplusser als één van de eersten gevaccineerd) kon ik de vluchtpoging vanachter mijn laptop live volgen. Ik zag met eigen ogen dat het voor Wubbo en de zijnen met een sisser afliep. Soort mislukte Vlagtwedder carbidknal, maar dan anders. Wat een hele merkwaardige droom, niet?
15 Januari 2021
U hoort mij nu niet zeggen dat ik meteen weer heel helder van geest ben, Lief Dagboek. Dat kan nog wel een tijdje duren, maar ik heb zelf wel het gevoel dat het weer een stuk beter met me gaat. Wat een wazigheden de afgelopen tijd. Gelukkig was het slechts een nare droom. Corona is dat volgens mij helaas niet. Dat is ernstige werkelijkheid. Nog steeds en hoe lang nog? Ik lees over Britse, Zuid-Afrikaanse en nu ook over Braziliaanse varianten van het virus. Gelukkig lees ik ook over werkende vaccins, al gaat het prikken nog niet zo bijster snel. Ach, konden we maar weer onbezorgd een balletje trappen, over nietszeggende dingen als bijvoorbeeld Roetveeg Piet, stikstofdeeltjes, René Oetdhaaijers kapsel of de tragische schijndood van Pie Mol ouwehoeren, biertjes drinken aan de bar en meewarig mijmeren over vroeger, in plaats van speculeren over wat misschien wel, of wat misschien niet gaat komen….
Erik Rouppé
