Dagboek van een Goddelijke Kanarie deel 13

Soms zijn kaas en leverworst om een uur of elf in de avond lekker,………..…….….soms niet.

Eindelijk weer een keer lekker getraind, Lief Dagboek! Een weekje later dan verwacht of gehoopt, maar goed. Het overgrote merendeel der Goddelijke Kanaries was natuurlijk op trainingskamp (lees: collectief darmstoorniszuipen) geweest, zo u weet. En het kostte blijkbaar toch iets meer tijd om van al die Mediterrane inspanningen te bekomen. Hahahaha! Even wat ingewandjes de broodnodige rust gunnen en daarentegen sommige andere orgaantjes weer wat opkalefateren, zullen we maar zeggen. Nieuw leven inblazen of laten blazen. Wat kan een lang weekend dan ontzettend rap voorbij trekken, maar in andere opzichten toch ook vreselijk lang duren, is het niet? Lang, lang weekend. Van leider/ speler/ trainer Folcao Penzinho do Nascimento en onze enigszins volumineuze voorzitter Wubbo z-side Mulder was aanvankelijk dan ook geen slakkenspoor te bekennen. Natuurlijk niet. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Wubbo een week lang prioriteit wilde geven aan zijn andere hobby: het amoureus pislauw putwater peilen in tobbe. Oftewel: Free Willy! In alle denkbare opzichten.

 

Ziet u hem ook al zitten? In die melkachtige lauwe substantie? Als een dikke snouk in een voele wotterpuut? Tobbe eigenlijk net even te krap om in te kunnen bukken. Waarom zou je trouwens ook willen bukken in een net even te krappe pislauwe tobbe, maar dit geheel terzijde, Lief Dagboek. Soort Peter Gillis in hoogtijdagen. Massa is kassa! U weet wel, Peter Gillis, die irritante wandelende Brabantse gehaktstaaf met zijn opbouwketenparkjes. Bij voortduring een beetje zijn, voor een hongerloontje zich het snot voor de ogen werkende, Poolse werknemers en lamlendige zoons publiekelijk kleineren of te kakken zetten met zijn diarreebruine bowlingbalharses. De pokkel te dik om zijn eigen veters te kunnen strikken. Die dus. Massa is kassa, jaja. Maar goed, een beetje corpulente preses met ambitie gedijt bij voorkeur in pislauw tobbewater. Met een glaasje bubbels en een snackje in de knuisten. Dan ontspruiten vaak de inventieve ideetjes. Bij Wubbo gaat het dan in honderdtwee van de honderd gevallen om ogenschijnlijk betrekkelijk eenvoudig op te rapen gemeentelijke subsidiepotjes. Ik ben bang dat oogleden teisterend uitleg hieromtrent nog wel zal gaan volgen, Lief Dagboek! Op zich geen ramp hoor, maar je bent al gauw weer een uurtje of drie verder en ik word er altijd zo dromerig van. Over duurzaamheid gesproken.

 

Andermaal mijn oprechte excuses voor mijn taalgebruik, zeg maar gerust: schuttingtaal, Lief Dagboek, maar wat een azijnzeikende bloedzuigers zijn die Trumpiaans ogende tweelingbroers Folcao Penzinho do Nascimento en Gerben Zeikstraal toch ook. Vanavond op de training ook weer. Er komt gewoon geen zinnig woord uit die twee roestige eencellige lucifers. En maar zuigen, zeuren en zaniken. The Stinging Ginger Brothers. Wel een doelpunt, niet een doelpunt. Wel een corner, niet een corner. Balletje in, balletje uit. Wanneer het speeltuig ook maar enigszins richting zij- of achterlijn dreigt te rollen, staat het rooie bedwantsenspan al met de beide knokkeltjes omhoog, ten teken dat ze de ingooi of corner willen opeisen. In veruit de meeste gevallen nog ten onrechte ook, natuurlijk. Op de training nota bene! Ik word er altijd zo verdrietig van. Maar er komt een dag dat mijn wraak zoet zal zijn. Eerst is die immer gluipende Folcao een keer aan de beurt en daarna Gerben. Met zijn melkwitte dunne beentjes en zijn onooglijke witte tennissokjes aan. Ik lust ze rauw, Lief Dagboek!

 

Ik kan gewoon niet ontkennen dat het ronduit gezellig was, Lief Dagboek. Beregezellig zelfs. Onze slachtgevogeltegigant, dé oligarch onder de plofkipfokpopulatie, René Oetdhaaijer had een zooitje Goddelijke Kanaries uitgenodigd voor een middagje Formule 1 kijken op zijn landgoed in een kakelvers ingerichte mannenhol. Of zoals de Oetdhaaijertjes het zelf graag plegen te noemen: bijgebouw één. Het barst daar namelijk van de optrekken en optrekjes. Niet te geloven. Soort opbouwketenpark van Peter Gillis, maar dan anders. Met voornamelijk siepels en zesweekse braadkuikens. Dus even geen voetbal, maar autoracen. Een dampend hok vol Formule 1-liefhebbers en Wim Reer. Die mocht ook komen van René. Alles onder het genot van een hapje en een drankje natuurlijk. Twee keer BBB: bar, bier, beeldbuis en een beste bult borrelnootn. De graftakkenmuziek ontbrak gelukkig nog.

 

Nog drie dagen, Lief Dagboek. Dan begint de 45+-handstokkencompetitie weer. Het kelderklassevoetbal dat het daglicht niet kan – of mag – verdragen. Gekreupel op een half veld in de diepste spelonken van het Nederlandse amateurvoetbal. Bedenkelijker gaat het niet meer worden. Gemiddeld aantal toeschouwers nul komma twee. Eigenlijk het soort voetbal waar onze regionale paparazzifotograaf GTI Gert Meulman zijn vingers bij af zou likken, maar ook die komt nooit. Snap ik wel. Bedwants Folcao Penzinho do Nascimento zorgde vandaag trouwens nog wel weer voor een klein Kanarierelletje, Lief Dagboek. Kan hij goed. Hij was onze pontificale preses Wubbo z-side Mulder vergeten op te nemen in de wedstrijdselectie voor vrijdag. Bewussie? Folcao kennende vermoedelijk wel, maar we zullen er nooit achter komen. Onze voormalige drill sergeant Jan Leidt probeerde dat trucje in het verleden ook zo vaak. Of Jan verkondigde in de rust met droge ogen dat Wubbo geblesseerd was en gewisseld moest worden. Wubbo wist dan van niks. Voelde zich eigenlijk kiplekker, voor zijn doen. Dampende badmuts, handen hulpeloos ten hemel, wenkbrauwen uit de plooi, grimas op het gezicht, brillenglazen beslagen. U herkent het beeld. Gebaseerd op het aantal speelminuten van de laatste dertig jaar had Wubbo, naar mijn mening, minimaal driekwart van zijn duur betaalde contributiecentjes terug kunnen eisen. Maar wie ben ik. Mindfullnesscoach, peoplemanager, opruimcoach, plak er maar een hedendaags, niets om het lijf hebbend beroepsetiketje op. Feit is dat Jan zijn tijd toen in ieder geval al ver vooruit was, Lief Dagboek! Sneu voor Wubbo, maar hij is wel wat gewend.

 

Nul graden, dertig centimeter sneeuw, windkracht 6, lang leve de lente en de KNVB. Afgelast, blij toe.

 

Regen, regen, regen, wind, wind, wind. Temperatuurtje van een graad of negen, om acht uur in de avond aardedonker. Geen weldenkend mens, die dan nog vrijwillig naar buiten gaat. Kenmerkende ingrediënten voor de uitgestelde competitie-ouverture van de 45+-prothesecompetitie. Voorjaarscompetitie, hahahaha. Wedde uit. Vier nutteloze wedstrijdjes van vijftien minuten. Als het meezit. Net als vroeger bij de pupillen. U hoort nog van me, Lief Dagboek! Nu eerst mijn tas pakken, #zinaan, #gezellieieieieieie!