Dagboek van een Goddelijke Kanarie deel 12

Soms zijn cerveja en empadas de carne tussen tien uur in de ochtend en vijf uur in de volgende ochtend lekker, soms niet. Oprechte excuses voor mijn vocabulaire, Lief Dagboek, maar af en toe moet je gewoon je de lul van je romp schamen. Wat een stelletje mafklappers lopen er ook zo nu en dan bij de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries, frank en vrij in de rondte. Lekker de hele middag gezellig lopen voetballen in de zaal in Vlagtwedde, tijdens het traditionele snerttoernooi, en op het einde van de dag probeert onze freelance pendel- en zwendeldienst Pendeltienus Cojones uit het niets één of andere uit de kluiten gewassen nodeloos aangerukte trofee in het achterste van Aarswin v/d Boom te proppen. Waarom, dat weet geen mens. Pendeltienus zelf ook niet. What’s in the name, zou u misschien zeggen, maar niets was minder waar. Aarswin is erg zuinig op zijn sterretje en is van dergelijk lomp grensoverschrijdend fysiek terreur bepaald niet gediend. Weet ik uit ervaring. Gevolg: moeilijk te repareren reputatieschade en trofeetje naar de eeuwige jachtvelden. Sterretje nog wel intact. Blij dat ik toen al vertrokken was, Lief Dagboek! Ik distantieer me altijd graag van zulke zinloze wanordelijkheden, zo u weet.

 

Het hoge woord is er uit, Lief Dagboek! De Goddelijke Kanariekuikens hebben een nieuwe trainer in de persoon van de vijfentwintig jarige Jordin Louwes uit Sellingen. Ja, u leest het goed: vijfentwintig jarige. Over kuikens gesproken. Naar verluidt houdt Jordin nogal van communiceren, filmen en analyseren. En dat op die leeftijd. Die moet je toch met een lampje zoeken? De meeste kuikens van tussen de twintig en dertig komen niet verder dan 5G: Grolsch, Ginnegappen en naar Geile Grietjes Gluren. Interessant verhaal wel. Ik heb, als soort van inleidende beschieting, inmiddels al wat beeldmateriaal van de mannen voor hem verzameld. Vanuit het Portugese zogenaamde trainingskamp. Maar daarover later meer. Als hij er belang bij heeft, zal ik het met hem delen, Lief Dagboek. Kan vast geen kwaad, zou het wel?

 

In licht gedeprimeerde gedachten verzonken volg ik het straaltje dat vanuit mijn rechter handschoen gestaag voorbij bovenbeen en knieschijf richting aardkorst sijpelt, totdat het in de eeuwigheid verdwijnend uiteen spat op mijn rechter voet. Die toch al volledig doordrenkt was met hemelwater. Wat maakt het dan nog uit. Ik klamp me wat steviger vast aan de daarvoor bestemde metalen beugel, achter op de wagen. Ik voel mijn vingers bijna niet meer, Lief Dagboek. Het is koud en nat. Waterkoud, strontnat. De chauffeur van dienst heeft kennelijk haast en zo nu en dan waan ik mij op zijn minst de sportieve evenknie van surfkampioenen Kiran Badloe en Dorian van Rijsselberghe. Stefan v/d Berg voor de talrijke Boomers onder ons. Ook goed. Surfen door de straten van Veelerveen en Vriescheloo, achter op de vrachtwagen. Corvee. Oud papier inzamelen voor de voetbalclub Veelerveen, De Goddelijke Kanaries. In de stromende regen, bij een temperatuur van een graadje of vier. Boven nul. Dat dan weer wel.

 

De plicht roept. Soms is het gewoon eventjes iets minder leuk om Goddelijke Kanarie te zijn, onder het niets ontziend bewind van voorzitter Wubbo z-side Mulder. Schrikbewind. Soms roept de plicht of wordt deze zonder ook maar een greintje barmhartigheid door ’s mans goedwillende strot geduwd, Lief Dagboek. Wubbo’s wil is nou eenmaal wet. Punt. Uit. Dat behalve Aarswin v/d Boom en ik, zowat alle overige Goddelijke Kanaries zich op exact hetzelfde moment laven aan de welhaast therapeutische warmte en luxe van het Mediterrane Albufeira en zich al een etmaal lang, klokje rond, te pletter lopen te zuipen in de Portugese zon, maakt deze onbarmhartige plichtpleging er voor mij bepaald niet gemakkelijker op, Lief Dagboek. “Schrijnend of grimmig”, had onze allerlaatste man Wim Reer er over gezegd kunnen hebben. Maar hij was er niet. Niet in Veelerveen of Vriescheloo tenminste.

 

Onder de noemer “trainingskamp” is ongeveer negentig procent van het nog enigszins toonbare deel van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries, gisteren afgereisd naar het prachtige Albufeira. Aan de zuidkust van Portugal. Dekmantel? Snoepreisje? Wie zal het zeggen, Lief Dagboek? Hoewel onze Rătĭōnālis Emeritus Henzo Hidding via de social mediakanalen zijn onvoorwaardelijk, maar tevens ietwat naïef, vertrouwen uitsprak, zullen er naar mijn bescheiden mening overmorgen niet veel substantieel opgeknapt terugkomen naar Nederland. Vooroordeel? Misschien wel, misschien ook niet.

 

In een door budgettair verantwoord uitziend roze-oranje gloed van neonlicht, ontwaar ik zijn onmiskenbaar gelaat en zie ik hem heupwiegend, maar vooral vergenoegzaamd, over de voor de rest desolaat uitziende dansvloer paraderen. Grijns van oor tot oor, grimas op het gezicht, wenkbrauwen in een zorgvuldige scheiding gekamd, brillenglazen beslagen, dampende badmuts. Ja, zo te zien heeft onze totalitaire preses Wubbo z-side Mulder het prima naar de zin, Lief Dagboek! Hij wel. Van links naar rechts en van rechts naar links. Van voor naar achter en van achter naar voor. Beide vuisten, volledig uit de maat, bij toerbeurt naar de Portugese sterrenhemel boksend. Alsof hij ongegeneerd loopt te juichen, nadat hij zojuist weer een bal per ongeluk over de doellijn heeft gestruikeld. Of een in de menopauze verkerende drachtige giraffe staat te melken. Lachen man. Totdat er opeens een, op zijn zachtst gezegd, gerimpelde oude dame in tutu en op spitzen het beeld in komt parlevinken. Ze lijkt meteen avances te willen maken richting Wubbo en ze probeert een Lambada-achtig dansje met hem te maken. Wubbo gaat daar natuurlijk niet op in. Stoïcijns als Wubbo is, schijnluchtbokst – of -melkt – Wubbo onverstoorbaar door. Zoals het een preses met principes, maar zonder enig danstalent, ook zou betamen. Volgens Pendeltienus Cojones zou het gaan om de voormalige Russische ballerina Alexandra Danilova. Gestorven in 1997, maar “ze wol noit om liek, dei slonze”, aldus Pendeltienus. Spooky verhaal zeg, Lief Dagboek!

 

Nieuw beeldmateriaal vanuit Portugal stroomt binnen op mijn telefoon. Welgeteld vijftig Goddelijke Kanaries zitten pontificaal met een halve liter bier in de knokkels op het terras in de Portugese zon. Elf uur op de zaterdagmorgen. Toe maar weer. Eén ding valt op. Onze braadkippenkoning René Oetdhaaijer is ook van de partij. Met de bek veuraan op de foto. Altijd druk, druk, druk. Nergens tijd voor, maar nu even wel. Alsof een paar weken oude babyplofkip zich na 1 januari 2023 zelf wel kan redden, speelt hij weer eens de vermoorde onschuld. Daar is René een kei in. Kwestie van prioriteiten stellen, denk ik dan maar, Lief Dagboek. René heeft daarbij natuurlijk niet in één, maar in twee knuisten een halve liter. Hij wel, hij heeft er de ruimte voor. Mijn oprechte deelneming gaat vrijwel meteen uit naar het dienstdoend keukenpersoneel van het Portugees hotel. Wat zullen die mensen geschrokken zijn vanochtend. Ik zie de blinde paniek in de ogen van die arme mensen al voor me. Alle worsten en overige vette viezigheden om negen uur in de ochtend op. Alle vunzige voertroggen helemaal leeg. Tot aan het allerlaatste kilocalorietje. Wat een schril contrast met die arme zes weken oude plofkipjes, is het niet Lief Dagboek?

 

Ik berg mijn telefoon weer op, kan het niet langer aanzien. De tegenstelling is té groot. Nog een uurtje, dan zijn Aarswin en ik klaar met deze helse job. Nog een uurtje, dan wacht ook voor ons een welverdiend biertje en een hart- en zielverwarmend gehaktballetje met mayonaise. Dat vooruitzicht verlicht het leed wel enigszins. Daar doen we het voor. En alsof het zo zou moeten zijn, begint het weer een stuk harder te regenen. Ik voel een straaltje water tussen mijn schouders, via mijn rug en bilspleet tot op de bodem van mijn corrigerende onderbroek glijden. “Dat kan er ook nog wel bij”, denk ik bij mijzelf. “Hier sla ik me vast ook wel doorheen, er komen vast weer betere dagen”, houd ik mezelf voor. Hoewel Blue Monday op dat moment natuurlijk gewoon nog moest komen.