Dagboek van een Goddelijke Kanarie deel 11

Soms zijn bier en bitterballen om tien uur op vrijdagavonden lekker,…....…….….soms niet.

Vanavond was het dan eindelijk zover, Lief Dagboek! Op het moment dat de eerste bladeren vielen, de natte donkere dagen met rasse schreden naderden, ieder weldenkend mens lekker binnen op de bank, bij het haardvuur bleef, mochten wij, spelers van het licht dementerende 45+-zevental van de voetbalvereniging Veelerveen, De Goddelijke Kanaries, aftrappen voor het seizoen 2022-2023. Typerend moment natuurlijk. Handstokkencompetities verdragen kennelijk geen daglicht. Ja, u leest het goed; 45+ op vrijdagavond. Half veld, vier wedstrijdjes van een kwartier, kleine doelen, met kenmerkende kleine pasjes terug naar daar, waar het ooit begon. Levensloop? Kelderklasse 2.0 met hoofdletter K in ieder geval, maar volgens onze voorzitter Wubbo z-side Mulder hebben we het uitstekend gedaan, Lief Dagboek. Volgens Wubbo voeren we namelijk de ranglijst aan. Geen dode hond die zich daar naast Wubbo overigens druk om kon maken. De gratis hapjesschalen verdienden bepaald meer interesse. Voor het oog van naar schatting nul toeschouwers speelden De Goddelijke Kanaries twee keer gelijk en werd er twee keer gewonnen. Driewerf hulde.

 

Het ging natuurlijk werkelijk helemaal nergens over, Lief Dagboek. Dat snapt u ook, maar voor Wubbo deed het Vlagtwedder vrijdagavondgekreupel dus wel degelijk ter zake. Sterker nog: hij claimde zelfs, bij eenieder die het maar horen wilde, een doelpunt! Vermoedelijk de allereerste uit zijn lange, lange kolderieke voetbalcarrière. De talrijke eigen doelpunten even niet meegeteld uiteraard. Het was volgens mij Folcao Penzinho do Nascimento die het speeltuig met een rotgang richting Wubbo’s hangpokkeltje torpedeerde. Trampoline-effect, hobbeldebobbel, keeper van niks, doelpunt! En Wubbo ongegeneerd van oorlel tot oorlel glunderend (dampende badmuts) weglopen alsof hij het leer zojuist even van een metertje of veertig in de kruising had gejoekeld. De kansloze. Mijn excuses voor deze onvriendelijke woordkeuze, Lief Dagboek, maar zo denk ik er nu even over.

 

Ik weet ook heus wel dat het allemaal geen bal voorstelt, Lief Dagboek. En ik weet ook heus wel dat ik me er niet druk om moet maken, maar ik doe het wel. Ik zou zo ontzettend graag willen dat de VAR ook bij de 45+ handstokkencompetitie zijn intrede zou gaan doen. Het liefst morgen nog. Het stoom komt me nu nog uit de oren en ik moet echt even mijn verhaal kwijt. Wat was namelijk het geval. Ik geloof dat het Aarswin v/d Boom was, die scoorde in het natuurlijk zeer weinig om het lijf hebbend partijtje tegen de Bellingwolder senieltjes. Wubbo z-side Mulder was het in ieder geval niet, Lief Dagboek. Die stond met een torenhoge bloeddruk en met het snot in de wenkbrauwen buiten de lijnen te raaskallen. Naast mij. Glaszuiver doelpunt, daar was eenieder van het Friese Lutjelollum tot aan het Duitse Binzwanger het wel over eens. Behalve de dienstdoende arbiter dan. “Niet in zijn geheel over de doellijn geweest”, luidde zijn oordeel. En het net bolde nota bene! Welkom in de Kelderklasse 2.0. Gevalletje Geoff Hurst (ken je klassiekers), maar dan anders. Natuurlijk: het veld had meer weg van een vruchteloze toendra, het was koud, het was donker, het waaide veel te hard en het was maar 45+ voetbal, Lief Dagboek. Ik weet het ook allemaal wel. Maar toch. Ik kan zo slecht tegen onrecht. Om chronische huilbuien van te krijgen.

 

Poeh, poeh, Lief Dagboek. Net thuis van een niet te evenaren boeren schrans- en zuippartij van onze braadhaanbollebons René Oetdhaaijer en zijn eega. Met de nadruk op bolle. Dertig jaar getrouwd of zo. Zelden zo’n feest meegemaakt. Stro, bier, nog meer stro, nog veel meer bier, klompendansjes, rooie buutsdouken en geblokte overhemden van de Welkoop tot zover het menselijk oog kon reiken. Dresscode. Wubbo z-side Mulder deed ook een vruchteloze duit in dat boerenzakje. Boerenpet op badmuts. Ik herkende hem eerst helemaal niet, Lief Dagboek, ik dacht dat het Evert Baptist was. U weet wel; de sneue zogenaamd Vrieschelooster alter ego van die plaaze van radio Shitzzzzz. Lachen man!

 

Om de tien minuten werden er broodjes hamburger, haalve zwienen of zakken patat aangerukt. Ik weet natuurlijk niet hoe het u vergaat, maar ik heb doorgaans aan één broodje hamburger of haalve zwien genoeg. Niet te geloven, wat kunnen sommige braadhaanboeren een hoop wegproppen, Lief Dagboek. Een verrassingsoptreden van de lokale bepruikte chansonnier Lammert Graftak, maakte het boerenfeestje helemaal af. Letterlijk dan. Dat was op zijn zachtst gezegd speciaal te noemen. Klein minpuntje vond ik het ontbreken van een op zijn kop hangende Nederlandse vlag. Volgens René waren de vlaggen met de blauwe streep aan de bovenkant echter al een tijdje uitverkocht. Kaalf.

 

Het heerlijk avondje is dan toch gekomen, Lief Dagboek! Door het afzeggen van de mannen van De Grenshof uit Bellingwolde, ze vonden het gewoon te koud, hadden De Goddelijke Kanaries aan één schamel puntje genoeg om een kampioenstakje, zoals hij het zelf prima omschreef, van de aanwezige Wedder Hulpsinterklaas in ontvangst te mogen nemen. En dat ene schamele puntje, dat kwam er natuurlijk. Hoogtepunt van de avond was echter een zogenaamde provocerende panna door de beentjes van Wubbo z-side Mulder. Hoe kon het ook anders. Een Alteveerster vrouwspersoon met muts over de oren én ogen poortte Wubbo zonder mededogen voor het oog van naar schatting een stuk of nul toeschouwers. Geluk bij een ongeluk. Toen hij het daaropvolgend sprintduelletje ook nog eens kansloos tegen haar aflegde, was het definitief gedaan met de mentale weerbaarheid van Wubbo. “Ik kreeg een trap in de ribben”, plaasde Wubbo verontwaardigd en hij verliet zwaar gedesillusioneerd het veld. Kreupelend (?!) als Herr Flick in hoogtijdagen. Raar verhaal. Kort na het eindsignaal mocht dat de pret ook bij Wubbo gelukkig al lang niet meer drukken. Kampioenschap, kratje bier, gratis hapjesschaal, stukje worst, stukje keze. Beter gaan ook de komende vrijdagavonden vooreerst niet meer worden. Fijne Kerstdagen, Lief Dagboek!